Jako pierwsi metodę WBV (Whole Body Vibration) wykorzystali radzieccy uczeni do rozwiązania problemu zaniku mięśni i kości u kosmonautów. Gwałtowny ubytek kości występuje u kosmonautów w czasie długotrwałego lotu kosmicznego. Aby utrzymać aktywność procesów kościotwórczych niezbędne jest pulsacyjne obciążanie kości. Okazało się, że szczególnie korzystnie działają bodźce o częstości 1-10 Hz, typowe dla spaceru lub biegu osiągane w kosmosie właśnie poprzez wibroterapię. Dzięki treningowi radzieccy astronauci mogli przebywać w stanie nieważkości ponad 3 razy dłużej niż amerykanie. Technologia ta została również z powodzeniem użyta przez olimpijczyków z bloku wschodniego.